απόσπασμα από το έντυπο της καμπάνιας ενάντια στην αδήλωτη εργασία
Για τους εργοδότες, διαχρονικά αποτελούσε βάσανο να πληρώνουν το ΙΚΑ για τους υπαλλήλους που έχουν στη δούλεψή τους. Πάντα κολλούσε στη συζήτηση μαζί με την εφορία, το ΤΕΒΕ, τους λογαριασμούς, ως επιπλέον έξοδο για το οποίο γκρινιάζουν ότι τους βαραίνει, δε βγαίνουν. Η γκρίνια φυσικά είναι η συνταγή του κάθε αφεντικού, ώστε οι εργαζόμενοι να νιώσουμε, ότι αυτός που έχουμε απέναντί μας έχει κι αυτός τα ίδια προβλήματα με μας, βάζοντας στην άκρη τις δικές μας ανάγκες, δείχνοντας κατανόηση, συμπάθεια και τελικά να αποδεχτούμε να δουλεύουμε ανασφάλιστοι.
Δηλαδή η ουσία της ασφάλισης που είναι η κάλυψη και η απόδειξη της εργασίας μας, (κεκτημένο αγώνων του παρελθόντος όπως θα δούμε παρακάτω), έχει αλλοιωθεί ως έννοια, έχοντας μετατραπεί από τη γλώσσα των αφεντικών σε περιττή δαπάνη που απειλεί τις επιχειρήσεις τους και τα κέρδη τους, και κατ’ επέκταση απειλεί τη θέση εργασίας μας. Ένας ακόμα εργοδοτικός εκβιασμός στην ουσία, ντυμένος με το μανδύα της κλάψας που τους παρουσιάζει αδικημένους από το κράτος, τους νόμους και το σύστημα που τους τα παίρνουν από παντού, των οποίων βέβαια οι ίδιοι αποτελούν τη ραχοκοκαλιά.
Μία από τις λύσεις λοιπόν που τα αφεντικά, με την παραίνεση του κράτους βέβαια, εφηύραν για να λύσουν το “πρόβλημα” της ασφάλισης που αντιμετωπίζουν, είναι το λεγόμενο “μπλοκάκι” δηλαδή η «μεταμφίεση» του μισθωτού σε αυτοαπασχολούμενο – συνεργάτη. Με λίγα λόγια, ψευδώς δηλωμένη αυτο-απασχόληση που αποκρύπτει αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μισθωτή εργασία και μάλιστα φθηνή χωρίς δικαιώματα, και φυσικά με το κόστος της ασφάλισης εξ ολοκλήρου στον εργαζόμενο. Αυτός ο τρόπος δουλειάς, κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην αγορά εργασίας και επεκτείνεται από κλάδο σε κλάδο. Ενώ παλιότερα αφορούσε κυρίως τους ελεύθερους επαγγελματίες (γιατρούς, αρχιτέκτονες, μηχανικούς, δικηγόρους κλπ), πλέον ενισχύεται από τ’ αφεντικά και το κράτος, ως πολιτική, μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ και κατευθυντήρια γραμμή αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. Οι συμβάσεις έργου έρχονται ν’ αντικαταστήσουν τις συμβάσεις εργασίας και μαντέψτε ποιους συμφέρει αυτό.
Όταν το αφεντικό προτείνει το μπλοκάκι ή όταν αυτό απαιτείται από το κράτος για κάποια 5μηνη ή 8μηνη σύμβαση, το κόστος της ασφάλισης μετακυλίεται σε μας, που γινόμαστε ξαφνικά από εργάτες συνεργάτες. Στην τσέπη μας βέβαια δε θα δούμε διαφορά παρά μόνο προς τα κάτω, αφού κι εμείς πλέον ανεβαίνουμε κλίμακες στην εφορία και στο ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ) ενώ το εισόδημά μας παραμένει ίδιο. Έτσι τα αφεντικά απαλλάσσονται από το βάσανο του ΙΚΑ και επιπλέον καρπώνονται έξτρα δωράκια που αυτό το καθεστώς δουλειάς προσφέρει. Την εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων σε άδειες, δώρα, υπερωρίες και αποζημίωση απόλυσης, ενώ οι εργαζόμενοι χάνουμε και το επίδομα ανεργίας. Το κράτος δημιουργεί νέα σύνολα φορολογούμενων “μπλοκάκηδων” για είσπραξη φόρων, ενώ εμείς βιώνουμε την επισφάλεια και την ελαστικοποίηση της δουλειάς και της ζωής μας. Μέσα από τη νέο – φιλελεύθερη ιδεολογία που υμνεί την αυτασφάλιση (ατομική ιδιωτική ασφάλιση), επιβάλλεται και εγκαθιδρύεται έμμεσα το ‘επιχειρείν’ και στους προλετάριους, θολώνοντας ακόμα περισσότερο το ταξικό μας στρατόπεδο.