Μέσα από την αδήλωτη εργασία, οι εργοδότες καταφέρνουν να μειώνουν άμεσα τον μισθό μας (για αυτούς το εργατικό κόστος της επιχείρησης) μη πληρώνοντας τα οφειλόμενα: δώρα, επιδόματα, άδειες και προσαυξήσεις. Επίσης καταφέρνουν να μειώνουν εμμέσως το μισθό μας μη πληρώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές δηλαδή ένσημα μας, που αποτελούν την κάλυψη και την απόδειξη της εργασίας μας. Όλα τα παραπάνω δεν μας έχουν χαριστεί αλλά είναι αποτέλεσμα μαχητικών και αιματηρών αγώνων της τάξης μας, που ξεκίνησαν ήδη από τον προπερασμένο αιώνα σε διεθνές επίπεδο, αλλά και στον ελλαδικό χώρο.
Πιο αναλυτικά, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα άδειας καταβάλλονται με βάση τη μερικώς δηλωμένη απασχόληση και κάθε απαίτηση για την καταβολή ολόκληρων των ποσών αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσής μας με τα αφεντικά. Μιας αντιπαράθεσης που έτσι κι αλλιώς γίνεται με πολύ δυσμενείς όρους για εμάς, αφού πάνω από τα κεφάλια μας κρέμεται συνέχεια η απειλή της απόλυσης, ή αλλιώς το “διευθυντικό δικαίωμα”, έτσι όπως εξευγενισμένα αρέσκονται να τη λένε οι εργοδότες. Εκτός από τα δώρα, το ίδιο συμβαίνει με όλες τις προσαυξήσεις για τις νυχτερινές ώρες, τις Κυριακές και τις αργίες, τις υπερωρίες και τις ώρες υπερεργασίας. Επίσης, σε περίπτωση απόλυσης η αποζημίωση δίνεται με βάση τις ώρες που “φαίνονται” και το ίδιο ισχύει και για την αίτηση για το επίδομα στον ΟΑΕΔ, του οποίου το ύψος και η διάρκεια εξαρτώνται από τις ώρες εργασίας. Έτσι, αν για παράδειγμα εργαζόμασταν 5ημερο 8ωρο για τρία χρόνια και απολυθούμε, θα δικαιούμασταν από τον ΟΑΕΔ επίδομα 360€ για ένα χρόνο. Αν όμως ήμασταν δηλωμένοι για 3ήμερο 4ωρο, ο μισθός που θα “έβλεπε” ο ΟΑΕΔ θα ήταν πολύ μικρότερος κι έτσι θα παίρναμε καί μικρότερο επίδομα καί για λιγότερο χρόνο.
Αν κοιτάξουμε ακόμα πιο μακριά, όλες οι αδήλωτες ώρες εργασίας δε λαμβάνονται υπόψη στη σύνταξη που πρόκειται να πάρουμε. Ακόμα, σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος που θα συμβεί σε κάποια από τις αδήλωτες ώρες, είμαστε ακάλυπτοι και πρέπει να αποδείξουμε ότι εκείνη την ώρα εργαζόμασταν. Αλλά ακόμα κι αν αυτό αποδειχθεί ή το ατύχημα συμβεί σε κάποια από τις δηλωμένες ώρες, η αποζημίωση και τα επιδόματα από τον εργοδότη και το ΙΚΑ δίνονται και πάλι με βάση τις δηλωμένες ώρες, με αποτέλεσμα να χάνουμε μεγάλο μέρος του μισθού που δικαιούμαστε. Το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε αναρρωτική άδεια για ασθένεια ή ατύχημα ανεξάρτητα από τη δουλειά μας. Συγκεκριμένα για τις γυναίκες, τα επιδόματα και οι άδειες για την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα είναι και πάλι κουτσουρεμένα, όπως και οι ώρες που δηλώνονται.
Ένα άλλο πολύ βασικό πλεονέκτημα που αποκτούν τ’ αφεντικά όταν μας υπό-δηλώνουν, είναι ότι ανά πάσα στιγμή και χωρίς κανένα κόστος, μπορούν να μειώσουν τις ώρες εργασίας μας, σε αυτές που φαίνονται. Αν λοιπόν έρθουμε σε σύγκρουση για οποιοδήποτε λόγο, μπορούν να μας κόψουν ώρες για να μας εξαναγκάσουν να πειθαρχήσουμε, να υποχωρήσουμε ή ακόμα χειρότερα και να παραιτηθούμε. Το κυριότερο όμως είναι ότι θα πρέπει διαρκώς να ανεχόμαστε τις διάφορες παράλογες και μη απαιτήσεις των εργοδοτών, μην μπορώντας να αντισταθούμε και να βάλουμε και τους δικούς μας όρους στη δουλειά μας.
Είναι ολοφάνερο λοιπόν, ότι από την αδήλωτη εργασία μόνο χάνουμε. Το να ανεχόμαστε να δουλεύουμε αδήλωτα, ή ακόμα χειρότερα να το διεκδικούμε κιόλας ελπίζοντας σε μερικά παραπάνω χρήματα στο χέρι, είναι κάτι που το θέλουν οι εργοδότες, είναι ατομικός δρόμος με όρους κανιβαλισμού κι οδηγεί αναπόφευκτα αργά ή γρήγορα στη χειροτέρευση των ζωών μας.