Η εργατική συνέλευση «νομάδες» δημιουργήθηκε το 2016 από ανθρώπους που ζουν και δουλεύουν στα βορειοανατολικά προάστια (Χαλάνδρι, Αγ.Παρασκευή, Χολαργός, Μαρούσι) της Αθήνας . Είμαστε εργαζόμενοι/ες από διαφορετικούς κλάδους και χώρους δουλειάς, έχουμε όμως παρόμοιες εμπειρίες και σίγουρα βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Επιλέγουμε να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε από κοινού, πέρα από τους διαχωρισμούς που επιβάλουν τα αφεντικά για να παραμένουμε παθητικοί και αδύναμοι. Η συνέλευση λειτουργεί στη βάση της αυτό-οργάνωσης και της ισότητας, μακριά από κόμματα και επαγγελματίες συνδικαλιστές. Δεν αναζητούμε έναν μεσσία για να έρθει και να αλλάξει τα πράγματα για μας. Το κάνουμε εμείς, μαζί με άλλους ανθρώπους της τάξης μας.
Έχει γίνει ξεκάθαρο τα τελευταία χρόνια: η μετάβαση από την “εργασιακή σταθερότητα” στην “εργασιακή κινητικότητα” αποτελεί μια νέα πραγματικότητα για την σύγχρονη εργατική τάξη. Η επισφάλεια και ο “νομαδισμός” των εργαζόμενων στην αγορά εργασίας, δηλαδή οι συχνές αλλαγές σε δουλειές και το διαρκές τρέξιμο για επιβίωση, οφείλεται κυρίως στην επικράτηση των ευέλικτων μορφών εργασίας. Είναι το αποτέλεσμα της διαχείρισης της κρίσης που δημιούργησαν τα αφεντικά με σκοπό να σώσουν και να επεκτείνουν τα κέρδη τους. Με σκοπό δηλαδή να ξεπεράσουν την κρίση τους στις δικές μας πλάτες, κάνοντας μας πιο φθηνούς και πειθαρχημένους.
Οι νέοι εργαζόμενοι αλλά και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που είδαν να χάνουν τις δουλειές τους μέσα σε ένα βράδυ, ζουν στην αβεβαιότητα με δουλειές του ποδαριού, με μισά ένσημα και απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς δώρα κι επιδόματα. Για τους περισσότερους δεν αρκεί μόνο μια δουλειά για να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες (νοίκι, λογαριασμοί, μετακινήσεις, ψυχαγωγία κ.α.). Παράλληλα οι συλλογικές συμβάσεις έχουν καταργηθεί και η συνδικαλιστική κάλυψη έχει υποχωρήσει καθώς το «παραδοσιακό» μοντέλο οργάνωσης, τα συνδικάτα, είναι και αυτά σε κρίση μη μπορώντας να εκπροσωπήσουν τη νέα γενιά εργατων που αλλάζουν δουλειές σαν τα πουκάμισα. Οι εργοδότες καταπατούν διαρκώς την εργατική νομοθεσία και οι εκδικητικές απολύσεις σε εκείνες και εκείνους που διεκδικούν είναι ο κανόνας.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα ώστε να συγκροτηθεί μια σταθερή δομή αγώνα στους χώρους της δουλειάς. Οι νέες συνθήκες μας αναγκάζουν να ανανεώσουμε και να εμπλουτίσουμε τα εργαλεία μας. Παράλληλα με την όποια προσπάθεια γίνεται να φτιαχτεί κάτι ανταγωνιστικό από τη βάση στους χώρους παραγωγής, επιδιώκουμε να βρούμε τον χώρο και τον χρόνο, όπου ο κατακερματισμένος κόσμος της εργασίας θα μπορέσει να συναντηθεί και να οργανωθεί. Απορρίπτοντας τους πλαστούς διαχωρισμούς που μας επιβάλουν για να μας κρατάνε διαιρεμένους και αδύναμους οφείλουμε να αντιληφθούμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα. Σε όποιο κλάδο και χώρο δουλειάς και να εργαζόμαστε (ντελιβεράδες, σερβιτόρες, τηλεφωνητές, εμποροϋπάλληλοι, κομμώτριες, προγραμματιστές, καθηγήτριες κ.α.) ζούμε στο πετσί μας την εκμετάλλευση από τα αφεντικά και αυτός είναι ένας συνεχής λόγος σύγκρουσης.
Μέσα σε αυτό το ρευστό περιβάλλον, με καθαρά σημάδια των καιρών της κρίσης, βρεθήκαμε και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Είμαστε εργαζόμενες/οι που κατοικούν και δουλεύουν στις βορειοανατολικές γειτονιές της Αθήνας (Χαλάνδρι, Αγία Παρασκευή, Χολαργός, Μαρούσι). Η κοινή μας ανάγκη να μιλήσουμε δημόσια για εμάς τις ίδιες και τους ίδιους και τις καθημερινότητες μας αλλά και να συγκρουστούμε με την σημερινή πραγματικότητα ήταν οι λόγοι που προχωρήσαμε στην δημιουργία μιας εργατικής συνέλευσης. Δεν περιμένουμε καμία κυβέρνηση οποιασδήποτε απόχρωσης να έρθει να αλλάξει τα πράγματα για εμάς. Δεν έχουμε ανάγκη από κόμματα, εργατοπατέρες και λοιπούς ενδιάμεσους για να παλέψουμε για τα δίκια μας. Επιδιώκουμε την αυτόνομη οργάνωση των εργαζομένων και τις αμέτρητες προοπτικές που ανοίγονται όταν αγωνιζόμαστε ενωμένοι, στηριζόμενοι στις δυνάμεις μας.
Έχουμε συνείδηση ότι ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές και παρακάλια αλλά μέσα από κοινότητες αγώνα όπου θα δίνουμε απαντήσεις στα προβλήματα του σήμερα. Προϋπόθεση η ανανέωση της μεταξύ μας εμπιστοσύνης αντικαθιστώντας το ατομικό Εγώ με το ταξικό Εμείς · το πέρασμα από τους συμβιβασμούς και τους αμυντικούς αγώνες στην αντεπίθεση και την διεκδίκηση.
Θέτουμε την εργατική συνέλευση «νομάδες» στην υπηρεσία αυτών των αναγκαιοτήτων.